همیشه سر بازسازی شاهکارهای سینما که به درجه‌ی فوق‌العاده ستایش‌برانگیز و خاطره‌‌انگیزی در میان عموم مردم دست پیدا کرده‌اند غوغا به پا می‌شود. به محض اینکه خبر بازسازی یک کلاسیک جدید توسط هالیوود به گوش می‌رسد، همه به دلایل کاملا قابل‌درکی در مقابلش گارد می‌گیرند و می‌پرسند.
چرا هالیوود به جای سرمایه‌گذاری روی ایده‌ها و فیلم‌های جدید، مدام سراغ آثار قدیمی‌اش می‌رود؟ چون نه تنها همیشه احتمال دارد این بازسازی‌ها خصوصیاتِ منحصربه‌فرد و جادویی کلاسیک‌ها را به درستی به اجرا در نیاورند، بلکه این سوال ایجاد می‌شود که اصلا وقتی نسخه‌ی کامل و بی‌نقصی از یک فیلم وجود دارد، چه لزومی به بازسازی آن است؟ ماهیت عمل بازسازی کردن اشتباه نیست.
